Laugardagur til ólukku

Ég er svo döpur, svo sár, svo svekkt, svo búin á því andlega og líkamlega að mig langar bara til að skríða undir sæng og sofa þar til þessi martröð er yfirstaðin. Ég skammast mín svo fyrir að tilheyra þessari þjóð sem beitir lagaofbeldi, sem sýnir menntun fyrirlitningu, og sem traðkar á kennurum, konum og börnum þessa lands af fádæma skilningsleysi og hroka. Ég hef tekið ákvörðun, ákvörðun sem ég hélt að ég myndi aldrei taka, því mér er starfið mitt og nemendur mínir svo kærir. Ég ætla að segja upp. Í næstu viku mun ég leggja fram uppsagnarbréf og falast eftir lausn frá störfum. Í 18 ár hef ég sinnt kennslu af miklum áhuga, metnaði og með mikilli gleði. En nú er allt breytt. Ég lít svo á að sveitarfélagið mitt hafi ekki áhuga á að borga mér, né öðrum kennurum sanngjörn laun og því hef ég ekki áhuga á að "gefa" þeim vinnu mína framar. Ég hef upplifað 7 vikna ofsóknir gagnvart kennarastéttinni, orðið vitni á vanþekkingu þeirra sem fara með fræðslumál í þessu landi á skólum og skólastarfi og síðast en ekki síst, skeytingaleysi samfélagsins gagnvart menntun barna. Mér líður eiginlega innra með mér eins og einhver mér nákominn hafi dáið....en kannski líður fólki bara þannig þegar trú þess á samfélagið, réttlætið og yfirvöld deyr. Ég get bara ekki meir......